Przyjaźń między kobietą, a mężczyzną - czy istnieje? Ze specjalną dedykacją dla świętej pamięci Grześka [*]

O napisaniu tego postu myślałam  już jakiś czas temu, ale zawsze coś innego miałam do napisania i zapominałam. Myśl o nim wróciła ponownie kilka dni temu, gdy został ponownie przy mnie poruszony ten temat. Czy istnieje przyjaźń czysta i bezinteresowna między kobietą, a mężczyzną?
Dzisiaj rano dostałam na dzień dobry taką oto wiadomość od znajomego, który usilnie mnie przekonuje o jej istnieniu :

Wbrew temu co mówiłaś i myślisz ....

 

Wyciągam teraz moją przyjacielską łapkę :)Emotikon smileUdanego łeeeeekendosa Młoda :)Emotikon smi

Kilka lat temu,  miałam kilku fajnych znajomych z którymi miło spędzałam czas. Kilka dziewczyn i kilku chłopaków, wiecie taka polska wersja serialowych "Przyjaciół" którzy skoczyliby za sobą w ogień. Tak się składało, że z jednym z chłopaków jakoś tak wyjątkowo przyjemnie mi się rozmawiało. Mogłam z Nim przegadać dzień i noc, a tematów nie zabrakłoby  na moment. W sumie nawet gdyby zabrakło to cisza kompletnie nie była problemem. Po prostu czuliśmy się tak swobodnie w swoim towarzystwie. Przecież byliśmy przyjaciółmi i oboje o tym wiedzieliśmy. Jako, że mieszkaliśmy w innych miastach pisaliśmy sobie długie listy, a kiedy ten chłopak przyjeżdżał godziny mijały bardzo szybko. Zgadnijcie komu mogłam się wygadać i wypłakać w rękaw kiedy zostawił mnie mój chłopak? No właśnie Jemu - mojemu przyjacielowi. Przypuszczam, że Nasza przyjaźń trwałaby po dziś dzień gdyby nie to, że kiedyś na jakiejś imprezie ktoś wygadał się, że z tą Naszą przyjaźnią to nie do końca tak jak myślę. Okazało się, że mój przyjaciel czuje do mnie coś więcej niż myślałam.
Nie wyobrażacie sobie jak czułam się oszukana. Z mojej strony ten chłopak był moim przyjacielem, takim doszywanym starszym bratem, który bronił mnie przed całym złem tego świata, był świetnym słuchaczem i potrafił tak opowiadać, że nie chciało się, aby przestał mówić.
Los chciał, że Nasze drogi rozeszły się po świecie i nie mieliśmy zbytnio kontaktu ze sobą. Od czasu do czasu moja mama wspominała Go i mówiła jak się spotkali co u Niego słychać.

A dziś pisząc ten post postanowiłam, że napiszę do Niego i zapytam sama. Spóźniłam się, spóźniłam się dosłownie o kilka dni... Tego wspaniałego człowieka już nie ma z Nami. Odszedł i już nigdy więcej się z Nim nie zobaczę.
Na zawsze jednak pozostanie w moim sercu jako mój przyjaciel, jedyny jakiego miałam. Bo choć nie wierzę w przyjaźń między kobietą, a mężczyzną to między mną, a Grześkiem była ona na pewno choć w małym stopniu. 

 W życiu bym nie pomyślała zaczynając ten post, że skończy się on moim pękniętym sercem... Ostatnio w moim życiu wciąż ktoś umiera, jeszcze się nie pozbierałam po jednej śmierci, a tu kolejna i kolejna. Wiem, że na tym polega życie - rodzimy się po to, aby umrzeć, ale ja nie mam już sił... Dlatego w najbliższym czasie pojawią się tylko te posty, które muszą się pojawić ze względu na współprace, a reszta poczeka. Życie mamy tylko jedno, więc żyjmy póki możemy.

 Paulo Coelho » Weronika postanawia umrzeć

Świado­mość śmier­ci po­budza do życia. 

Świętej pamięci Grzegorzowi, który na zawsze pozostanie w moim sercu [*]