Ludzie przychodzą i odchodzą...

Znacie to uczucie? Poznajecie kogoś, bardzo lubicie tą osobę być może nawet zakochujecie się  i w pewnym momencie ta osoba znika z  Waszego życia równie szybko co się pojawiła...
Nie, ten ktoś nie umiera. Po prostu wyjeżdża  gdzieś daleko. Oczywiście możecie  utrzymywać kontakt listownie, przez portale społecznościowe lub przez telefon, ale to nie to samo co gdy mieliście się na co dzień. Nie wiem jak Wy, ale ja nie potrafię utrzymywać znajomości na odległość, bo w codziennym biegu wciąż zapominam napisać, odpisać czy zadzwonić i pogadać. O wiele łatwiej mi spotkać się i porozmawiać, ale nie zawsze mogę, gdy taki Ktoś mieszka w Polsce. Poza tym o ile łatwiej mi dbać o znajomość typowo  internetową to o taką znajomość, którą  wcześniej  miałam codziennie i nagle ją tracę jest mi o wiele trudniej zadbać. Głupio to zabrzmi, ale zazwyczaj mam na taką osobę  focha, że  zostawiła mnie i odeszła. Im jestem starsza tym trudniej mi się przed kimś otworzyć. Pewnych rzeczy nie można powierzyć nowo poznanej osobie, a na odległość to też nie to samo. Dlatego zawsze źle znoszę, gdy polubiona przeze mnie osoba wraca po jakimś czasie np.do Polski.
Chciałabym móc zatrzymać garstkę takich osób tylko przy sobie. Mieć ich zawsze wtedy gdy jest mi smutno i źle, ale przede wszystkim móc  z nimi cieszyć się swoimi szcześliwymi chwilami. Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się nad tym, dopiero teraz po latach w obcym kraju doceniam tych ludzi którzy pomimo upływu lat są ze mną, wspierają mnie i mogę na nich, a oni na mnie zawsze liczyć.
Więc jeśli już trafisz do mojego życia i będziesz dla mnie bliską osobą nie odchodź z niego bez słowa, a jeśli  już to zrobisz nie wracaj tylko po to by zrobić ponownie to samo. Nie dawaj mi tej nadziei, że  tym razem będziesz już przy mnie na zawsze.
Zbyt bardzo przywiązuje  się do ludzi, żeby przeżywać ich odejścia... Zbyt wiele emocji mnie to kosztuje, a ja choć nie powiem Ci tego, zawsze to przeżywam bardzo.